تاثیر خودگفتاری و دریافت بازخورد در افزایش سطح یادگیری مهارت های حرکتی دانشجویان رشته مکانیک دانشگاه آزاد اسلامی رودهن

هدف اساسی این پژوهش بررسی تاثیر خود گفتاری و دریافت بازخورد در افزایش سطح یادگیری مهارتهای حرکتی دانشجویان رشته مکانیک است.  جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان کاردان فنی رشته مکانیک دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن بودند که در نیمسال اول سال تحصیلی 1391-1390درس انتقال قدرت اتوماتیک را اخذ کرده بودند. از جامعه فوق 36 نفر به صورت تصادفی ساده با استفاده از جدول اعداد تصادفی و لیست حضور و غیاب استاد، انتخاب شده و در 4 سلول به طور تصادفی جایگزین شدند. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی، طرح عاملی تصادفی شده همراه با پیش آزمون بود. ابزار سنجش یک پرسش نامه محقق ساخته و یک سیاهه مشاهده  محقق ساخته هر دو بر اساس جدول هدف – محتوای درس مذکور بود که پایایی آن ها بر اساس آلفای کرونباخ به ترتیب 75/. و 83/. به دست آمد. پس از تحلیل واریانس چند متغیره به نتایج زیر رسیدیم :1- خودگفتاری و بازخورد در سطح 95% اطمینان  (p<0/05) منجر به افزایش سطح یادگیری دانش شناختی شده، ولی این دو متغیر مستقل در سطح 95% باهم تعاملی نشان ندادند.2- خودگفتاری و بازخورد در سطح 95% اطمینان (p<0/05 )  منجر به افزایش سطح یادگیری مهارت حرکتی شده، ولی تعامل خودگفتاری و بازخورد در سطح 95% با هم تاثیری بر یادگیری مهارت حرکتی نداشتند. 3- خودگفتاری و بازخورد در سطح95% اطمینان منجر به افزایش سطح یادگیری فنی (ترکیب خطی یادگیری دانش شناختی و یادگیری مهارت حرکتی) شده است. ولی تعامل این دو در سطح 95% بر یادگیری فنی تاثیری نداشته است.