تأثیر برنامه های آموزش خانواده بر تقویت تفکر انتقادی دانش آموزان دوره ابتدایی شهر تهران

مقاله حاضر برگرفته از پژوهشی است که  هدف از انجام  آن تعیین تأثیر برنامه های آموزش خانواده بر تفکر انتقادی دانش آموزان ابتدایی شهر تهران بود. روش تحقیق توصیفی از نوع علی مقایسه ای بود که با استفاده از فرمول برآورد نمونه بر مبنای جدول تعیین حجم نمونه کرجسی مورگان  از بین جامعه آماری 388261نفر357 نفر به عنوان نمونه آماری به صورت تصادفی و خوشه ای تک مرحله ای انتخاب شد ، ابزاراندازه گیری پرسشنامه محقق ساخته بود که در2بخش تنظیم شد.بخش اول مربوط به آموزش خانواده که شامل 5 سوال و بخش دوم مربوط به تفکر انتقادی که شامل 32سوال  بود برای تدوین آن مبانی نظری و تحقیقاتی به دقت مطالعه و تعداد 40زیر مؤلفه استخراج و پس از مشاوره با افراد صاحب نظر (10نفر), 4مؤلفه اصلی با عنوان پرسشگری(جستجوگری)،‌ ارزشیابی(استدلال گری)، خود تنظیمی(خود کنترلی) و شک گرایی(خود جهت دهی) در32زیر مؤلفه تدوین شد و از نظر استاد مشاور و راهنما روایی آن نیز تأییدشدو پایایی آن با ضریب  873/0 برای بخش آموزش خانواده و با ضریب 812/0 برای بخش تفکر انتقادی  از طریق ضریب آلفای کرونباخ تأیید شد. و پس از استخراج اطلاعات داده ها جمع آوری شده با استفاده از روشهای آمار توصیفی و آمار استنباطی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.به نظر والدین نتایج نشان داد...
برنامه های آموزش خانواده بر بهبود تفکر انتقادی  و پرسش گری (جستجو گری) و استدلال گرایی (ارزشیابی) وخود تنظیمی (خود کنترلی) دانش آموزان تأثیر دارد و بر خود جهت دهی (شک گرایی) دانش آموزان تأثیر ندارد.