مدل‌یابی معادلات ساختاری در تبیین رابطه بین طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه و تمایزیافتگی مراجعان زن متأهل

هدف پژوهش حاضر پیش‌بینی تمایزیافتگی براساس حوزه‌های طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه مراجعان زن متأهل مراکز مشاوره شهر تهران در سال 1390 بود. از این رو تعداد 288 زن مراجعه‌کننده به مراکز مشاورۀ شهر تهران با دامنۀ سنی 20 تا 64 سال به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند، سپس پرسشنامه‌های طرح‌واره‌های اولیه و تمایزیافتگی را تکمیل کردند. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش مدل‌یابی معادلات ساختاری نشان داد کهدرکلپنجحوزه طرحواره‌هایناسازگاراولیه 57 درصدازواریانستمایزیافتگیراپیش‌بینی می‌کند کهحوزه‌های بریدگیوطرد،محدودیت های مختل و دیگر جهت‌مندی به‌صورت مثبت تمایزیافتگی را پیش‌بینی کردندوخود گردانی / عملکرد مختل و گوش به زنگی بیش از حد/ بازداری به صورت معناداری تمایزیافتگی را پیش‌بینی نمی‌کند.